Cel pracy: Ciążowa choroba trofoblastyczna to termin obejmujący spektrum zaburzeń wynikających z nieprawidłowego rozwoju łożyska. Ludzka gonadotropina kosmówkowa (human chorionic gonadotropin, hCG) odgrywa kluczową rolę w diagnostyce i leczeniu ciążowej neoplazji trofoblastu. Jedyną standardową metodą monitorowania odpowiedzi na leczenie u pacjentek otrzymujących chemioterapię jest pomiar stężenia beta-hCG (B-hCG). W wyborze sposobu leczenia i dawki chemoterapeutyku pomocne są również seryjne oznaczenia B-hCG. Niestety, marker ten może nie być pomocny w niektórych przypadkach. W związku z tym celem niniejszej pracy było określenie stosunku podtypu beta gonadotropiny kosmówkowej (B-hCG) do hiperglikozylowanej ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej (H-hCG) u chorych z ciążową neoplazją trofoblastu. Materiał i metody: Przeprowadzono przekrojowe badanie z udziałem 22 pacjentek z rozpoznaniem ciążowej neoplazji trofoblastu, skierowanych do kliniki onkologicznej szpitala akademickiego Uniwersytetu Medycznego w Mashhad w Iranie w okresie od grudnia 2017 do maja 2018 roku. Kryteriami włączenia były stężenie plateau B-hCG (przez 4 tygodnie) lub utrzymujące się niskie stężenie hCG. Po wykluczeniu innych patologii dokonano pomiaru stężenia H-hCG i oceny stosunku H-hCG do całkowitej hCG. Jeśli odsetek ten przekraczał 20%, ustalano rozpoznanie aktywnej postaci ciążowej neoplazji trofoblastu, natomiast jeśli był mniejszy niż 20%, rozpoznawano postać nieaktywną ciążowej neoplazji trofoblastycznej. W przypadku pacjentek z aktywną postacią ciążowej neoplazji trofoblastu procedury interwencyjne obejmowały zmianę intensywności dawki lub chemioterapii, ewentualnie proponowano leczenie operacyjne. Natomiast u pacjentek z nieaktywną postacią choroby zalecano jedynie seryjną obserwację. Przez cały okres leczenia prowadzono obserwację pacjentek, monitorując i rejestrując ich stan zdrowia. Wyniki: Średnia wieku badanych wynosiła 31,36 ± 8,01 roku. Najczęstszym rozpoznaniem wśród pacjentek był zaśniad groniasty, występujący u około 64% (14) badanych. Chemioterapię otrzymywało łącznie 81% kobiet. Odstęp czasu od rozpoczęcia chemioterapii do momentu osiągnięcia plateau lub uzyskania utrzymującego się niskiego stężenia hCG wynosił 11,26 ± 4,03 tygodnia. Średnia wartość stężenia B-hCG wynosiła 36,6 mIU/ml, natomiast średnia wartość stosunku H-hCG do całkowitej hCG – 6,24%. U 82% pacjentek odsetek ten wynosił poniżej 20%. U 14 spośród tych pacjentek (77,8%) doszło do samoistnej normalizacji stężenia B-hCG podczas 6-miesięcznej obserwacji. W 2 przypadkach z uwagi na podwyższone stężenie B-hCG zastosowano chemioterapię. Pozostałe pacjentki nadal znajdują się pod obserwacją i nie wykazują oznak progresji choroby. U jednej spośród 4 kobiet ze stosunkiem H-hCG do całkowitej hCG wynoszącym powyżej 20% zalecono zabieg histerektomii z uwagi na liczne porody w wywiadzie i ograniczenie choroby nowotworowej do macicy. U pozostałych pacjentek zwiększano dawkę metotreksatu lub dokonywano zmiany schematu chemioterapii, co skutkowało obniżeniem stężenia B-hCG do poziomu prawidłowego. Wszystkie pacjentki pozostają pod obserwacją i są wolne od progresji choroby. Wnioski: Dane zgromadzone w przedstawionym badaniu wskazują na zasadność stosowania H-hCG jako markera nowotworowego u pacjentek z utrzymującym się niskim stężeniem B-hCG, pomocnego w rozróżnieniu między nieaktywną postacią ciążowej neoplazji trofoblastu, w przypadku której nie ma potrzeby stosowania leczenia, a jej postacią aktywną. Niemniej jednak w celu potwierdzenia i uogólnienia wyżej przedstawionych wyników potrzebne są dalsze badania z udziałem większej grupy pacjentek.